Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Πρωταπριλιάτικες φάρσες

Η φωτογραφία του Πινόκιο είναι από τους Ανεμολογίτες

Εξομολόγηση, με τη θρησκευτική έννοια, δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Οι λόγοι πολλοί, που δεν είναι όμως της παρούσης. Εξομολογητές μου έχουν γίνει κατά καιρούς οι διάφοροι φίλοι, για πράγματα που δεν πρέπει να ξέρουν οι δικοί μου άνθρωποι (άνδρας, παιδιά, μητέρα, αδέλφια και λοιποί συγγενείς) και οι δικοί μου άνθρωποι, για όλα τα υπόλοιπα. Κάτι άλλο, μεγαλύτερο, που θέλω να βγάλω από μέσα μου και δεν μπορεί ή δεν πρέπει να το ακούσει κανείς εκ των παραπάνω προσώπων, δεν μου έχει συμβεί μέχρι τώρα. Έρχομαι λοιπόν τώρα να εξομολογηθώ κάτι που ενώ έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου.

Ήμουν μαθήτρια του λυκείου. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν στην τρίτη γυμνασίου και η μητέρα μου μια νέα γυναίκα, άνεργη, με μια σύνταξη του ΙΚΑ, προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με την σκληρή καθημερινότητα, για να επιβιώσει αυτή και τα τρία της παιδιά. Όνειρό της πάντα ήταν εμείς να μάθουμε γράμματα περισσότερα από αυτά που, παρά το ότι ήθελε, δεν μπόρεσε αυτή να μάθει.

Κάποια στιγμή είχε περάσει από την περιοχή μας μια πλασιέ βιβλίων-βοηθημάτων για το σχολείο και η μητέρα μου είχε βάλει μηνιαία γραμμάτια, προκειμένου να μας τα πάρει και να μας βοηθήσει στο σχολείο. Δεν θυμάμαι το ποσόν ακριβώς ποιο ήταν, θεωρώ ότι ήταν σχετικά μικρό, αλλά μεγάλο για το μέγεθος τής τότε σύνταξης. Από το υστέρημα, κυριολεκτικά, αγορασμένα αυτά τα βιβλία.

Ήταν συνεπής στις μηνιαίες πληρωμές της πάντα. Εκείνον τον Μάρτη για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι, καθυστέρησε την πληρωμή κάποιες μέρες, πράγμα που το ήξερα, αφού πάντα μου έλεγε την οικονομική μας κατάσταση (ήμουν η μεγαλύτερη, οπότε κάπου έπρεπε να τα πει κι αυτή).

Εκεί, λοιπόν, δούλεψε το διεστραμμένο μου μυαλό να της κάνω πρωταπριλιάτικη φάρσα. Εκείνη την εποχή τα ταχυδρομεία δούλευαν με τον «προσωπικό» μας ταχυδρόμο, ας πούμε, και ξέραμε πόσο έκαναν τα γράμματα για να έλθουν. Ποντάρισα στην σωστή λειτουργία των ταχυδρομείων, πήρα φάκελο ίδιο με την αλληλογραφία της τράπεζας, πολύ προσεκτικά μιμήθηκα τα τυπωμένα γράμματα, είχα πρόσβαση και σε γραφομηχανή και δαχτυλογράφησα ένα γράμμα δήθεν από την τράπεζα που έλεγε για καθυστέρηση και κατάσχεση και άλλα τυπικά και αυστηρά λόγια, το ταχυδρόμησα και γυρίζοντας την 1η Απριλίου από το σχολείο, περίμενα την άφιξη της φάρσας. (Ο ταχυδρόμος ερχόταν μετά τις δύο το μεσημέρι στην περιοχή μας αφού ήμασταν το τελευταίο του δρομολόγιο).

Θυμάμαι, η μητέρα μου έπλενε ρούχα έξω από το σπίτι μας, στη σκάφη (θυμάται κανείς τη σκάφη πλυσίματος;), ήρθε ο ταχυδρόμος και με το που πήρε το φάκελο, πάνιασε. Μόνο που δεν έπεσε κάτω. Τον άνοιξε, διάβασε το περιεχόμενο και πανικοβλήθηκε. Θα μας πάρουν τα βιβλία; Και πώς; Και τι θα κάνουμε τώρα; Κλπ. (Τώρα μόνο μπορώ να καταλάβω πώς αισθάνθηκε εκείνη την ώρα.)

Κάπου εκεί της είπα ότι ήταν πρωταπριλιάτικη φάρσα. Δεν μου είπε τίποτα, αλλά από τότε, δεν ξανάκανα σε κανέναν, ποτέ, πρωταπριλιάτικη φάρσα.


Πώς μπόρεσα να παίξω με τον πόνο της; Τόση σκληρότητα τα νιάτα;

28 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία.

Βρε θηρίο.... πώς νδεν έμεινε η έρμη η γυναίκα

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΜΗΝΑ!!!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Sophia Kollia είπε...

Τα νιάτα είναι πολύ σκληρά! Τώρα και που το σκέφτεσαι είμαι σίγουρη ότι δακρύζεις. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω μια πλάκα. Ούτε εύρισκα τι να πω, ούτε να κρυφτώ μπορώ, και έτσι...πάει η μέρα άδικα.
καλημέρα Φωτεινή!

ikor είπε...

Από άγνοια την έκανες την φάρσα, όχι από σκληρότητα. Άγνοια του πώς θα νιώσει ένας βιοπαλαιστής διαβάζοντας κάτι τέτοιο...

Ε, νομίζω καλύτερα που δεν ξανάκανες φάρσα! Έχεις μάλλον σατανική φαντασία!

Καλό μήνα Φωτεινή!

Artanis είπε...

Η κόρη μου η μια, πήρε χθες τηλέφωνο τον πατέρα της και τον είπε κλαίγοντας οτι την χτύπησε αυτοκίνητο...Κόντεψε να τρελαθεί ο άνθρωπος!!!! Τα παράτησε όλα και βγήκε έξω τρέχοντας, για να την δει μπροστά του χαμογελαστή και ευχαριστημένη από την φάρσα...Γίνεσαι Ηρώδης μετά, ή δεν γίνεσαι;

Σπύρος είπε...

Εξομολογούμε συχνά είναι μια πράξη κάθαρσης της ψυχής :) που όλοι πρέπει να κάνουμε ..να βγάζουμε αυτο που μας βαρένει την ψυχη μας:) φιλια

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Φωτεινή, θα σε σκοτώσω! Έκανες τέτοιο πράγμα στην μάννα σου;
Τα λέμε το βράδυ, ελπίζω! Έχεις πολλά πράγματα για συζήτηση και για κλέψιμο κι εσύ! Τι πάθατε όλοι; Δεν σας προλαβαίνω!
Καλά! Για να μπει κανείς, πρέπει να έχει κέφια και ο μοτζίλα! Κι ο Διονύσης έχει πρόβλημα.
Ευχαριστώ για τα μάτια, μάτια μου!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΩ ΠΩ!!ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΦΑΡΣΑ.ΗΤΑΝ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΖΩΗΣ.ΑΘΩΩΝΕΣΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΛΟΓΩ ΗΛΙΚΙΑΣ.ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ.

venceremos είπε...

Βρε καθαρματάκι πως το έκανες αυτό???
Επειδη ειμαι τωρα όπως ακριβως ήταν η μαμμά σου τότε{με την διαφορά οτι τα δικά μου ήταν λιγο μεγαλύτερα} κι εγω λαχτάρα μεγάλη θα περναγα σαν την μαμμά σου..
να εισαι καλά
φιλιά καρυστινά

Άστρια είπε...

Πολύ όμορφη αυτή η μικρή προσωπική κατάθεση που μοιράστηκες μαζί μας Φωτεινή και όχι μόνο για την πρωταπριλιάτικη φάρσα, αλλά και για όσα άλλα δικά σου θυμήθηκες κι έγραψες.

Υπέροχη η μητέρα σου!

Πολλά φιλιά:)

Unknown είπε...

Θες ενα ξυλο γερο, απο μικρη διαβολος.Φιλια

Διονύσης Μάνεσης είπε...

(ΟΥΦ!)
Βρε Φωτεινή,
Είναι μέρες τώρα που κάθε φορά που επιλέγω το ιστολόγιό σου έρχεται ο κύριος ίντερνετ εξπλόρερ και με βγάζει έξω, λες και είμαι άτακτος μαθητής..Ξέρεις κάτι;

Μια και τα κατάφερα, να ευχηθώ καλό μήνα, πάλαι ποτέ σκανδαλιάρικο μικρό! :-)

Μηθυμναίος είπε...

Φωτεινή είπα να σ' επισκεφτώ κι εγώ κι έτυχε να 'ναι σε μια σου ζαβολιά...
Πάντως το βρήκα κάπως διακινδυνευμένο, με τόσες έγνοιες η μάνα σου...
Θα το έκανες τώρα; Για πες μου...

Να 'σαι καλά πάντως.

Φωτεινή S είπε...

@Γλαρένια,
μωρέ είναι αμαρτία α΄κομα κι εξομολογημένη, αλλά τι να κάνουμε που δεν μπορεί να άλλαξει τίποτα.
Φιλιά

Φωτεινή S είπε...

@Σοφία,
απερίσκεπτα είναι τα νιάτα τελικά. Δεν σκέφτονατι τις συνέπειες των πράξεών τους. Ναι, κάθε φορά που το σκέφτομαι δακρύζω κια διαολοστε΄λων τον ευατό μου.
Καλό Σαββατοκύριακο!

Φωτεινή S είπε...

@Ιkor,
είπα και στην Σοφία, απερισκεψία της ηλικίας ήταν.
Σ' ευχαριστώ για τις ευχές και αντεύχομαι

Φωτεινή S είπε...

@Αρτανις,
η κόρη σου είναι μικρότερη από μένα εκείνη την εποχή και δικαιολογείται. Εδώ μιλάμε για έφηβη. Αδικαιολόγητο!

Φωτεινή S είπε...

@Lockheart,
δεν έχω κάτι που να είναι τόσο βαρύ που να μην μπορέι να το σηκώσει μια γυναικοπαρέα.

Φωτεινή S είπε...

@Δε στα 'πα,
ναι, Κατερίνα μου, το έκανα!
Σκότωμα, σεδκότωμα δεν αλλάζει!
Παρακαλώ

Elias Thalassis είπε...

ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΧΑΛΚΙΔΑ. ΡΙΞΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ BLOG ΜΟΥ.ΤΏΡΑ ΣΑΣ ΈΧΩ ΠΑΡΟΥΣΑΣΕΙ ΣΩΣΤΆ ?

Φωτεινή S είπε...

@JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS,
εδώ υπάρχει παραγραφή. Έχουν πε΄ρασει πολλά χρόνια.

Φωτεινή S είπε...

@Venceremos,
είσαι στην ίδια θέση; Δεν το ήξερα. Δύσκολα, ε; Πολύ δύσκολα.
Φιλιά ρεθεμνιώτικα

Φωτεινή S είπε...

@Αστρια,
είναι από τις λίγες φορές που έγραψα στο blog κάτι τόσο προσωπικό.
Πολλά φιλιά

Φωτεινή S είπε...

@Ελευθερία,
Ψαχτήρι, σκαλιστήρι, ένα τέτοιο πράγμα. Παντού να χώνομαι!

Φωτεινή S είπε...

@Διονύση,
υπάρχει πρόβλημα με τον internet explorer από διάφορους υπολογιστές (όχι όλους) που δεν ξέρω πού οφείλεται και πώς να το διορθώσω. Αν ξέρεις κάτι ενημέρωσε με.
Ανοίγει κανονικά με Mozilla.
Σας παρακολουθώ, βέβαια, ανελιπώς. Πρέπει να ψοφήσατε στη δουλειά αυτή την περίοδο. Το αποτέλεσμα σας αντάμειψε, φαντάζομαι

Φωτεινή S είπε...

@Στράτο,
φυσικά και δεν θα το έκανα τώρα. Ήδη, από την πρώτη στιγμή μετά την αντίδραση της μητέρας μου το είχα μετανιώσει.
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Φωτεινή S είπε...

@Ηλίας Θαλάσσης,
δεν καταλαβαίνω σε ποιο πράγμα αναφέρεσαι.

Artanis είπε...

Φωτεινή μου έχω κάτι για σένα στο μπλογκ...Πέρνα να δεις...Φιλιά...

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Φιλούσκια!ΖΩ!Για να ρθει κανείς σε σένα, θέλει ιδιαίτερο δρόμο! Αδελφάκι μου!Μα ποια είσαι, τέλος πάντων;
Να θυμηθώ να εξομολογηθώ κάποτε, κάτι. Τώρα δεν προλαβαίνω...