Ένα δικό μας παιδί χαροπαλεύει

Μετά την επίθεση των Ισραηλινών στη Γάζα και τις συνεχείς μεταδόσεις από τα ΜΜΕ τόσων φρικιαστικών εικόνων, το μυαλό μου σταμάτησε. Το blog νέκρωσε.
Ενώ, θεωρητικά, μετά από τόσες μέρες απουσίας και στέρησης θα ανέβαζα το ένα μετά το άλλο τα θέματα... τίποτα. Stop! Μουγκαμάρα. Δεν έχω διάθεση να γράψω και να παρουσιάσω τίποτα. Μου έρχεται στο μυαλό η παροιμία "Εδώ ο κόσμος καίγεται... κι η Φωτεινή τον χαβά της".

Κάποιοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα του γραπτού λόγου. Κατάλογο για ψώνια γράφουν και τους βγαίνει λογοτεχνικό αριστούργημα. Τους ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους!
Μπορούν και εκφράζονται γραπτά, όμορφα και σωστά. Εγώ ζορίζομαι πάρα πολύ να γράφω σκέψεις και απόψεις γι' αυτό και τα κείμενά μου είναι λακωνικά και τα σχόλιά μου τηλεγραφικά. Είναι και θέμα χρόνου βέβαια, αλλά το βασικό είναι η δυσκολία έκφρασης.
Μόλις βρω, λοιπόν, κείμενο ξένο που να με εκφράζει...αντιγραφή, επικόλληση και ανάρτηση αμέσως.

Μετά τον τραυματισμό του Διαμαντή (η θετική μου σκέψη είναι πάντα κοντά του), ήθελα να γράψω κάτι. Ότι κι αυτός είναι δικό μας παιδί. Θύμα κι αυτός.
Αλλά τα λόγια μου, είπαμε, δύσκολα.
Θα αντιγράψω λοιπόν το κείμενο του Νίκου Ντακάκη από τις Αθιβολές που λέει:

Έχε το νου σου στο παιδί

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα,
διάβασα πριν από λίγες μέρες στις Ματιές του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στα Νέα. Είναι ένα συγκλονιστικό τραγούδι που το έγραψε ο ίδιος μαζί με τον μεγάλο μας Μίκη Θεοδωράκη και το επανέλαβε με αφορμή τον άδικο σκοτωμό του Αλέξη και τον ξεσηκωμό των νέων που ακολούθησε. Κι εγώ πήρα το θάρρος να δανειστώ τους στίχους του και να τους αφιερώσω σ’ ένα άλλο παιδί, τον Διαμαντή, που αυτή την ώρα δίνει τη δική του μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
«Υπερασπίσου το παιδί» που αργοπεθαίνει. Γιατί δεν ήταν εχθρός ο Διαμαντής για να τον πολεμήσουμε. Ούτε ο στρατιώτης του κακού που έπρεπε να εξαφανίσουμε. Δικό μας παιδί είναι. Που τέλειωσε το Λύκειο με λαχτάρες, αγωνίες, πιθανόν και με ξενύχτια, όπως ακριβώς και τα δικά μας παιδιά. Που έδωσε πανελλήνιες και πέρασε στην Αστυνομία. Χωρίς πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και την, άλλοτε απαραίτητη, συνηγορία του χαφιέ της γειτονιάς. Με οράματα και ελπίδες για έναν κόσμο καλύτερο. Για να συμβάλλει με τις λιγοστές του δυνάμεις στη διαφύλαξη του νόμου και της τάξης που ορίσαμε. Κι εμείς, με την ανοχή μας, αφήσαμε να τον γαζώσουν με τα καλάσνικοφ. Κι είναι εικοσιενός χρονών μόνο! Ας ευχηθούμε να γλιτώσει τουλάχιστον. Έτσι κι αλλιώς οι «γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί», μας έχουν, προ πολλού, πουλήσει.

Είναι ό,τι θα ήθελα να μπορούσα να 'γραφα κι εγώ.
Σ' ευχαριστώ, Νίκο, για την "κλοπή".

Παλαιστίνη

Από πού ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις τη συζήτηση για το Παλαιστινιακό.
Όλη μου τη ζωή ακούω για το πρόβλημα αυτό.
Άλυτο!
Για μένα είναι άλυτο, γιατί θέλουν να είναι άλυτο.
Τα παιδιά όμως τι φταίνε;

Δεν έχουν περάσει ακόμα 8 μήνες από τότε που έκανα ένα ταξίδι στο Ισραήλ.
Κι όταν λέω Ισραήλ, εννοώ προσκυνηματικό τουρισμό στους Άγιους Τόπους.
Άλλος τουρισμός δεν είναι αναπτυγμένος.
Ο θρησκευτικός φανατισμός σε όλο του το μεγαλείο!
(Τραβάνε με τις σύριγγες μιας χρήσης το λάδι από τα καντήλια του Πανάγιου Τάφου).
Αυτό είναι όμως άλλο θέμα, για άλλη ώρα.
Τα προσκυνήματα ήταν και σε Παλαιστινιακά εδάφη, εν καιρώ εκεχειρίας.
Περνούσαμε φυλάκια για να πάμε από το ένα μέρος στο άλλο.
Οι φωτογραφικές μηχανές απαγορευόντουσαν, βέβαια, αφού περνούσαμε από στρατιωτικές περιοχές. Είδα...πολλά τότε. Δεν σχολίασα τίποτα.
Και τώρα δεν θέλω να σχολιάσω. Δεν είμαι ειδική κι ούτε γνωρίζω σε βάθος το ζήτημα.
Είμαι με το μέρος των Παλαιστινίων, χωρίς να συμφωνώ με τον φανατισμό της Χαμάς.
Σ' ένα πόλεμο όμως ποιος μπορεί να βρει το μέτρο;

Είδα στους τοίχους τέτοια "graffiti"

Τοίχος στη Βηθλεέμ

Πέρασα τέτοια σύνορα και ντράπηκα (το τείχος της ντροπής)

Αυτές τις φωτογραφίες, όμως, δεν τις μπορώ.
Είναι έξω από κάθε λογική.
Έξω από τη δική μου λογική.
Δεν τις αντέχω.

Γι αυτό και αναμεταδίδω από το
Α! μπε μπα Blog τo Μπινελικοδρόμιο...

WE, THE GREEK BLOGGERS & CITIZENS
CONDEMN THE CRIMINAL DISINTEREST
OF THE WORLD POLITICIANS
FOR THE GENOCIDE IN PALESTINE &

We call the Israeli & Egyptian governments for an immediate release of the Gaza Strip embargo in order to permit the entry of the humanitarian missions in the region for the salvation of the children, the women, the patients & all the Palestinians who suffer because they want to have their own mother country just as all people do.
--------------------------------------------------------------------------
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ BLOGGERS ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΚΑΙ..

Καλούμε τις Κυβερνήσεις του Ισραήλ και της Αιγύπτου να σταματήσουν αμέσως τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας και να επιτρέψουν στις ανθρωπιστικές αποστολές να εισέλθουν στην περιοχή και να σώσουν τα παιδιά, τις γυναίκες, τους ασθενείς και όλους τους Παλαιστίνιους που υποφέρουν, επειδή θέλουν να έχουν τη δική τους πατρίδα, όπως όλοι οι άνθρωποι.

ΥΓ. Όσο και να προσπάθησα να αποφύγω το θέμα (προτιμώ να μην αναφέρω πολιτικά θέματα στο blog) δεν μπορούσα να ξεκολλήσω, να σκεφτώ κάτι άλλο.

Ένα τραγούδι ελπίδας για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα, σε
σύνθεση και ερμηνεία του Michael Heart.


Οι στίχοι στα ελληνικά :

Μια εκτυφλωτική λάμψη λευκού φωτός
φώτισε τον ουρανό πάνω από τη Γάζα, απόψε
άνθρωποι τρέχουν να καλυφθούν
αγνοώντας αν ζουν η πέθαναν

Ήρθαν με τα τανκς και τα αεροσκάφη τους
Με ολέθριες πυρώδεις φλόγες
Και τίποτα δεν απομένει
Μόνο μια φωνή που σηκώνεται προς το γεμάτο καπνούς ουρανό.

Δεν θα παραδοθούμε
Μέσα στη νύχτα, χωρίς αγώνα
Μπορείτε να κάψετε τα τζαμιά μας και τα σπίτια μας και τα σχολεία μας
Αλλά τα πνεύματά μας δεν θα πεθάνουν ποτέ
Δεν θα παραδοθούμε
Στη Γάζα απόψε

Γυναίκες και παιδιά, εξίσου
Δολοφονούνται και κατακρεουργούνται κάθε νύχτα
Κι ενώ οι αποκαλούμενοι ηγέτες των μακρυνών χωρών
Συζητάνε το ποιος έχει δίκιο και άδικο.

Αλλά οι αδύναμες λέξεις τους ήταν μάταιες,
Και οι βόμβες έπεφταν σαν όξινη βροχή
Αλλά μέσα από τα δάκρυα και το αίμα και τον πόνο
Μπορείς ακόμα να ακούσεις εκείνη τη φωνή που σηκώνεται προς το γεμάτο καπνούς ουρανό.

Δεν θα παραδοθούμε
Στη Γάζα απόψε
Δεν θα παραδοθούμε
Μέσα στη νύχτα, χωρίς αγώνα
Μπορείτε να κάψετε τα τζαμιά μας και τα σπίτια μας και τα σχολεία μας
Αλλά τα πνεύματά μας δεν θα πεθάνουν ποτέ

Δεν θα παραδοθούμε
Μέσα στη νύχτα, χωρίς αγώνα
Μπορείτε να κάψετε τα τζαμιά μας και τα σπίτια μας και τα σχολεία μας
Αλλά τα πνεύματά μας δεν θα πεθάνουν ποτέ

Δεν θα παραδοθούμε
Μέσα στη νύχτα, χωρίς αγώνα

Δεν θα παραδοθούμε
Στη Γάζα απόψε.

Ξεblogάρισμα

Ήθελα να γράψω για το Χριστουγεννιάτικο party του ΞεBlogarisma

σε συνδυασμό με το άρθρο του περιοδικού ΝΕΜΕΣΙΣ (τεύχος Νοεμβρίου)

Το βήμα στα παιδιά μας

Είμαι γεμάτη οργή και θυμό. Αγανάκτηση και φόβο. Να αναλύσω αυτά τα συναισθήματα και τον λόγο ύπαρξής τους; Περιττό. Τα ίδια συναισθήματα αισθάνεται η πλειοψηφία των Ελλήνων τις τελευταίες ώρες-μέρες, οπότε ξέρετε πολύ καλά για τι πράγμα γράφω.
Εκτός βέβαια από τη μάνα που έχασε το παιδί της. Γιατί; ρωτά. Ποιος θα της απαντήσει;
Δεν είμαι καλή στο γραπτό λόγο. Άλλωστε όλοι μιλούν γι' αυτό σήμερα. Όλα τα blogs γράφουν. Και ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους. Εγώ "έκλεψα" το γράμμα κάποιων μαθητών του 6ου Λυκείου Καλλιθέας προς τους βουλευτές και το παραθέτω αυτούσιο. (συγνώμη παιδιά που το γράφω όλο αλλά αυτό δεν κόβεται σε κομμάτια)

Ανοιχτή επιστολή στους κ.κ. βουλευτές

Κύριοι βουλευτές,

Νιώθουμε πως ζούμε σε μια ρημαγμένη Ελλάδα , στην οποία επικρατεί το αίσθημα της ανασφάλειας και του φόβου. Κυριαρχεί η κατάχρηση της εξουσίας και η διαφθορά των φορέων της, όπως και η αδιαφορία των αρμόδιων για βελτίωση αυτής της εικόνας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το θλιβερό γεγονός που συνέβη στις 6-12-2008 με το δεκαπεντάχρονο μαθητή και τον ειδικό φρουρό. Σας ρωτάμε: Αν αυτό το παιδί ήταν δικό σας, ποια θα ήταν η αντίδρασή σας; Τι θα σας προβλημάτιζε; Τι θα σας εξόργιζε;

Εμάς, λοιπόν, αυτό το περιστατικό μάς δημιούργησε μια απέραντη θλίψη, απογοήτευση για τον κόσμο που ζούμε και την ανάγκη να βελτιώσουμε την παρούσα κατάσταση μέσα από μικρές αλλά αξιόλογες προσπάθειες.

Ποιος, όμως, είναι ο υπεύθυνος; Ο άνθρωπος ως μονάδα και κατ' επέκταση ο αστυνομικός που ενήργησε μ'αυτό τον αψυχολόγητο και εξωφρενικό τρόπο, ή το σύνολο της κοινωνίας, δηλαδή εμείς οι έφηβοι και εσείς οι ώριμοι και "πεπαιδευμένοι"ενήλικες; Ρόλος μας και στόχος μας δεν είναι ι να αποδώσουμε ευθύνες και να ταχτούμε υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά αποδεσμευμένοι από μεροληπτικές τοποθετήσεις θα προσπαθήσουμε όσο πιο απλά μπορούμε να σας παρουσιάσουμε τον κόσμο που βλέπουμε με τα δικά μας μάτια.

Ασυδοσία, διαφθορά, έλλειψη σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κατάχρηση εξουσίας, αλλοτρίωση αξιών και αδιαφορία των αρμοδίων είναι ένα ελάχιστο δείγμα της νοσηρής πραγματικότητας που βιώνουμε. Αυτές οι σκέψεις, που κάποιοι τις μεταφράζουν ως φόβους, ανησυχίες, προτερήματα και αδυναμίες, κατακλύζουν το μυαλό μας.

Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο. Ποιο δρόμο πρέπει να διαλέξουμε; Εσείς, τι προτείνετε;Οι πράξεις σας πού μας ωθούν; Στην ατομική και κοινωνική ενεργοποίηση ή στην κοινωνική αναλγησία; Το εκπαιδευτικό σύστημα τις περισσότερες φορές δε μας βοηθά στην επιλογή στάσης ζωής βασισμένης σε αξίες, πράγμα που αποδεικνύεται και από το πρόσφατο συγκλονιστικό περιστατικό. Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας που συντελεί σε εκδηλώσεις παράνομης συμπεριφοράς ισοπεδώνουν την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Συνειδητοποιείτε πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα;Είναι επιτακτική η ανάγκη να αντιμετωπιστεί η παιδεία με την αρμόζουσα σοβαρότητα και αξία, γιατί αποτελεί πηγή τέτοιων σοκαριστικών γεγονότων, τα οποία όμως δεν είναι μεμονωμένα παρά προκύπτουν από μία νοοτροπία και στάση ζωής που απειλεί όλους μας.
Σήμερα ήταν ο δεκαπεντάχρονος μαθητής, αύριο ίσως εμείς και αργότερα, γιατί όχι,και τα δικά σας παιδιά…
Σας ευχαριστούμε

Ομάδα μαθητών 6ου Λυκείου Καλλιθέας
Για τη σύνταξη:

Δενδράκη Α.
Καραλή Ν.
Μελικόκη Β.
Σπυροπούλου Μ.

Blogger μηνύεται!

Είναι σημάδια των καιρών μας, φαίνεται, να αρχίσουν να διώκονται και οι bloggers που βγαίνουν επώνυμα, έχοντας το θάρρος τής γνώμης τους.

Προσοχή, λοιπόν! Κυκλοφορούν μηνύσεις!

Προσέξτε, τι γράφετε και πώς το γράφετε!

Κλήθηκε σήμερα, ενώπιον Πταισματοδικείου Ρεθύμνου ο Νίκος Ντακάκης

"...να δώσει εξηγήσεις κατόπιν μηνύσεως-εγκλήσεως...."

Update: Εδώ όχι στη φίμωση

μαζεύονται υπογραφές

"ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΙΜΩΣΗ ΤΩΝ BLOGGERS"

Νέα φορολογικά μέτρα

Από κάπου ήθελα ν' ακούσω μια διαμαρτυρία για τα νέα φορολογικά μέτρα που εξαγγέλθηκαν.
Ακούσατε εσείς τίποτα;

Τίποτα!

Εδώ, κάτι ακούγεται.

Σιωπηλή διαμαρτυρία για τον άδικο χαμό του 21χρονου φοιτητή στο Ρέθυμνο

Σιωπηλή δύναμη ψυχής - "Μίλησε" η κοινωνία του Ρεθύμνου

Χωρίς πανώ, χωρίς συνθήματα, αλλά μόνο με τη βουβή δύναμη της ψυχής ρεθυμνιώτες, φοιτητές, φορείς και εκκλησία διαδήλωσαν χθες το απόγευμα ζητώντας το αυτονόητο: να ζουν ασφαλείς στον τόπο που αγαπάνε, στον τόπο που ζουν και δραστηριοποιούνται καθημερινά.
Περίπου δύο χιλιάδες άτομα κατέβηκαν στους δρόμους και σιωπηλά “είπαν” ότι επιτέλους τα κρούσματα βίας και εγκληματικότητας πρέπει να πάρουν τέλος. Στο μυαλό τους είχαν τον Μανώλη Χορευτάκη, τον φοιτητή που έγινε αθώο θύμα του παραλογισμού, το παιδί που χάθηκε άδικα πριν από μία εβδομάδα ακριβώς, που με το θάνατό του “ξύπνησε” και πάλι το αίσθημα αγανάκτησης των πολιτών.
Συγκεντρώθηκαν στο δημαρχείο. Φοιτητές, φίλοι του Μάνου, αλλά και φοιτητές που ποτέ δεν τον είχαν γνωρίσει. Απλοί ρεθυμνιώτες, που μαζί με τα παιδιά τους δήλωσαν πως θέλουν να τα μεγαλώσουν σε μία κοινωνία καλύτερη και ασφαλέστερη. Ήταν και οι φορείς εκεί, διασπαρμένοι μέσα στον κόσμο και ιερείς που προσεύχονται στη μνήμη του Μάνου, αλλά και όλων των αθώων θυμάτων.

Ζητούν να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να βγουν στους δρόμους.
Αύξηση των μέτρων αστυνόμευσης και ταυτόχρονα αλλαγή νοοτροπίας και ανάληψη των ευθυνών από όλους τους αρμοδίους είναι το ζητούμενο και αυτή τη φορά ελπίζεται ότι τα λόγια δεν θα μείνουν λόγια, αλλά θα γίνουν πράξεις και πραγματικό αποτέλεσμα.
Η πορεία, περνώντας από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, κατέληξε στο Αστυνομικό Μέγαρο, όπου οι συμφοιτητές του Μανώλη Χορευτάκη διάβασαν το ψήφισμα που εξέδωσαν και έδωσαν ραντεβού για το πρωί της ερχόμενης Τετάρτης, στις 10 π.μ., στην πλατεία Αγνώστου Στρατιώτη για να προχωρήσουν μέχρι το σημείο, όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο φίλος τους.

Στην ίδια κινητοποίηση, το παρών δήλωσε και η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΝ στο Ρέθυμνο, η οργάνωση Ρεθύμνου της Νεολαίας του Συνασπισμού, η ΠΑΣΠ Ρεθύμνου, αλλά και η Εναλλακτική Κίνηση Πολιτών, που κάλεσε με ανακοινώσεις τους σε συμμετοχή στο συλλαλητήριο όλους τους Pεθυμνιώτες, προκειμένου να διεκδικήσουν λύση εδώ και τώρα.

πηγή: goodnet.gr

Φονικό δι' ασήμαντον αφορμήν

Συγκλονισμένη είναι η κοινωνία του Ρεθύμνου από το "φονικό δι' ασήματον αφορμήν" που έγινε χθες 16-5-2008 στο Ρέθυμνο.

Αναλυτικά τα γεγονότα περιγράφονται στο goodnet.gr

Στις Αθιβολές ο Νίκος Ντακάκης γράφει:
"....Πώς φτάσαμε ως εδώ; Χάσαμε το μέτρο, την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά μας; Καταντήσαμε ζώα άλογα που καθοδηγούνται μόνο από το ένστικτο ή είναι σημεία των καιρών; Στην εποχή του «άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις», όλα είναι πιθανά. Στο ξεφτιλισμένο κράτος που ζούμε, μ’ αυτούς τους διεφθαρμένους που μας κυβερνούν και λίγα κάνουμε. Όταν θεός είναι το χρήμα, όταν εξουσιάζει τα πάντα ο υπόκοσμος της νύχτας, όταν ρίχνουμε τα παιδιά μας βορά στα μπαράκια που ξεχειλίζουν από ναρκωτικά, και λίγα παθαίνουμε.Αλλοτριώθηκε αυτή η πόλη; Πέθανε; Δεν μπορώ ν’ απαντήσω με σιγουριά. Αλώθηκε όμως. Από τους θρασείς με τα θηριώδη 4Χ4, τους μαυροπουκαμισάδες, τους ψευτοκαπεταναίους και τους εμπόρους του θανάτου. Που αλωνίζουν ασύδωτοι, που εκβιάζουν, τρομοκρατούν και δολοφονούν από μαγκιά για ψύλλου πήδημα. Που προστατεύονται από τους ισχυρούς κι εκμεταλλεύονται τη διάλυση του κρατικού μηχανισμού, την ανυπαρξία της αστυνομίας που ενώ το έργο της είναι η προστασία του πολίτη, περιέργως πως, είναι πάντοτε απούσα και την ελαστικότητα της δικαιοσύνης που μειώνει ποινές, αναστέλλει και εν τέλει ελευθερώνει στυγνούς εγκληματίες.Έσβησε η ελπίδα; Σίγουρα όχι. Απλά οι πολλοί, οι σωστοί, έχουν κλειστεί στο καβούκι τους κι αφήνουν τους λίγους να τους διαφεντεύουν. Είναι ανάγκη να δραστηριοποιηθούμε προτού να είναι πάρα πολύ αργά. Οι πνευματικοί άνθρωποι, οι φιλήσυχοι επαγγελματίες, οι οικογενειάρχες, τα σωματεία, η αυτοδιοίκηση, τα μέσα επικοινωνίας. Όλοι μαζί. Έχουμε χρέος να κινητοποιηθούμε και να υψώσουμε ασπίδα προστασίας. Να εξαναγκάσουμε τους ιθύνοντες να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα και να αποβάλουν τα καρκινώματα που έχουν εισβάλει στον ανυπεράσπιστο ιστό αυτής της πόλης. Το πρώτο όμως που οφείλουμε να κάνουμε είναι να τους απομονώσουμε εμείς οι ίδιοι. Να αρνηθούμε να συνομιλήσουμε μαζί τους. Να περιφρονήσουμε τα χρήματά τους. Να πάψουμε να τους προσφέρουμε υπηρεσίες. Να τους κάνουμε να αισθανθούν παρείσακτοι, απόβλητοι αυτής της κοινωνίας που μάχεται καθημερινά πώς να τα βγάλει πέρα. Να τους αγριέψουμε εν ανάγκη, να τους κυνηγήσουμε. Έχουμε τη δύναμη. Βάρβαρους κατακτητές αντιμετωπίσαμε με επιτυχία, αυτούς θα φοβηθούμε;...."
Γράφει κι άλλα. Το πλήρες άρθρο βρίσκεται εδώ .
Και συμπληρώνω τον προβληματισμό μου:
Πώς θα αισθάνομαι από δω και πέρα την ώρα που ξέρω πως τα παιδιά μου κυκλοφορούν στην Αρκαδίου;
Πώς θα ζω με τον φόβο μήπως τα βρει η "κακή ώρα";