Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Ένα δικό μας παιδί χαροπαλεύει

Μετά την επίθεση των Ισραηλινών στη Γάζα και τις συνεχείς μεταδόσεις από τα ΜΜΕ τόσων φρικιαστικών εικόνων, το μυαλό μου σταμάτησε. Το blog νέκρωσε.
Ενώ, θεωρητικά, μετά από τόσες μέρες απουσίας και στέρησης θα ανέβαζα το ένα μετά το άλλο τα θέματα... τίποτα. Stop! Μουγκαμάρα. Δεν έχω διάθεση να γράψω και να παρουσιάσω τίποτα. Μου έρχεται στο μυαλό η παροιμία "Εδώ ο κόσμος καίγεται... κι η Φωτεινή τον χαβά της".

Κάποιοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα του γραπτού λόγου. Κατάλογο για ψώνια γράφουν και τους βγαίνει λογοτεχνικό αριστούργημα. Τους ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους!
Μπορούν και εκφράζονται γραπτά, όμορφα και σωστά. Εγώ ζορίζομαι πάρα πολύ να γράφω σκέψεις και απόψεις γι' αυτό και τα κείμενά μου είναι λακωνικά και τα σχόλιά μου τηλεγραφικά. Είναι και θέμα χρόνου βέβαια, αλλά το βασικό είναι η δυσκολία έκφρασης.
Μόλις βρω, λοιπόν, κείμενο ξένο που να με εκφράζει...αντιγραφή, επικόλληση και ανάρτηση αμέσως.

Μετά τον τραυματισμό του Διαμαντή (η θετική μου σκέψη είναι πάντα κοντά του), ήθελα να γράψω κάτι. Ότι κι αυτός είναι δικό μας παιδί. Θύμα κι αυτός.
Αλλά τα λόγια μου, είπαμε, δύσκολα.
Θα αντιγράψω λοιπόν το κείμενο του Νίκου Ντακάκη από τις Αθιβολές που λέει:
Έχε το νου σου στο παιδί
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν

και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,

θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα,
διάβασα πριν από λίγες μέρες στις Ματιές του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στα Νέα. Είναι ένα συγκλονιστικό τραγούδι που το έγραψε ο ίδιος μαζί με τον μεγάλο μας Μίκη Θεοδωράκη και το επανέλαβε με αφορμή τον άδικο σκοτωμό του Αλέξη και τον ξεσηκωμό των νέων που ακολούθησε. Κι εγώ πήρα το θάρρος να δανειστώ τους στίχους του και να τους αφιερώσω σ’ ένα άλλο παιδί, τον Διαμαντή, που αυτή την ώρα δίνει τη δική του μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
«Υπερασπίσου το παιδί» που αργοπεθαίνει. Γιατί δεν ήταν εχθρός ο Διαμαντής για να τον πολεμήσουμε. Ούτε ο στρατιώτης του κακού που έπρεπε να εξαφανίσουμε. Δικό μας παιδί είναι. Που τέλειωσε το Λύκειο με λαχτάρες, αγωνίες, πιθανόν και με ξενύχτια, όπως ακριβώς και τα δικά μας παιδιά. Που έδωσε πανελλήνιες και πέρασε στην Αστυνομία. Χωρίς πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και την, άλλοτε απαραίτητη, συνηγορία του χαφιέ της γειτονιάς. Με οράματα και ελπίδες για έναν κόσμο καλύτερο. Για να συμβάλλει με τις λιγοστές του δυνάμεις στη διαφύλαξη του νόμου και της τάξης που ορίσαμε. Κι εμείς, με την ανοχή μας, αφήσαμε να τον γαζώσουν με τα καλάσνικοφ. Κι είναι εικοσιενός χρονών μόνο! Ας ευχηθούμε να γλιτώσει τουλάχιστον. Έτσι κι αλλιώς οι «γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί», μας έχουν, προ πολλού, πουλήσει.

Είναι ό,τι θα ήθελα να μπορούσα να 'γραφα κι εγώ.
Σ' ευχαριστώ, Νίκο, για την "κλοπή".



16 σχόλια:

Aspa είπε...

Γεια σου Φωτεινή! Κι εσύ εκφράζεσαι όμορφα και σωστά...
Ωραίο το απόσπασμα, εύχομαι ολόψυχα να ξεφύγει από τον κίνδυνο το παιδί...

Unknown είπε...

Φωτεινουλα μου αν δεν ταιριαζαμε δεν θα συμπεθεριαζαμε που λεει και η παρομια, μια απο τα ιδια.Φιλακια.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Φωτεινή,
Βλέπεις πως η ευαισθησία πάντα βρίσκει τους δρόμους της έκφρασης...
Καλό σου βράδυ.

Ra Ma είπε...

Με την ίδια παγωμάρα με υποδέχτηκε η νέα χρονιά και αφού πέρασαν οι μέρες και δεν μου βγαίνει εύκολα, είπα να βάλω μια φωτογραφία όπου τυχαία προέκυψε γειτονόπουλο!
Όσο και να προσπαθώ μου βγαίνει στο τέλος ένα παράπονο αλλά θα το παλέψω!

"Αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα" γράφεις και αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά του κόσμου.

Καλημέρα!!!

venceremos είπε...

kalημερα.
πολυ σωστα. παρα πολυ σωστα.
παρολα ταυτα η ζωη συνεχιζετε..και θα συνεχιζετε..
και εμεις θα αναρτουμε οτι μας εκφραζει και ο πονος και η δυστυχια θα καθονται διπλα μας στο τραπεζι.
φιλια καρυστινα

δεσποιναριον είπε...

Μακαρι να τα καταφερει ο Διαμαντης μακαρι και μακαρι ο κοσμος να μαθει να ξεχωριζει τα επαγγελματα απο τις νοοτροπιες, μακαρι ο κοσμος να σταματησει να φορα παρωπιδες και να παρασυρεται απο κομματικους βερμπαλισμους. Καλημερα Φωτεινουλα.

Φωτεινή S είπε...

@Άσπα,
άστα καλύτερα! Η έκθεση ήταν ο κακός μου δαίμονας στο σχολείο.
Και τώρα, γι' αυτά τα μικρά κείμενα, ζοριζομαι πολύ.

@Ελευθερία,
Θα βρούμε πάλι τους ρυθμούς μας.
Φιλάκια

@Διονύση,
Κι αν δεν βρει τον δρόμο της έκφρασης..βάζει τα κλάμματα.
Καλό Σαββατοκύριακο.

@Radio Marconi,
είπα να μην γράφω άσχημα πράγματα εδώ, αλλά τα όμορφα ξεθωριάζουν τόσο πολύ μπροστά στην κτηνωδία των τελευταίων ημερών γύρω μας, που δεν μπορώ.

Αλήθεια, υπάρχει ελπίδα?
Υπάρχει στα μάτια των παιδιών μας!
Αλλιώς να πάμε να φουντάρουμε από τώρα.

@Venceremos,
κάπως έτσι αισθάνθηκα. Να γράψω, να τα βγάλω, για να συνεχίσω.
Φιλιά ρεθεμνιώτικα

@Δεσποινάριον,
Να μάθουμε να αποδίδουμε τις ευθύνες σ' αυτούς που πραγματικά τις έχουν. Να τιμωρούμε τους ηθικούς αυτουργούς.
Σε περιμένω για τη σοκολάτα κια συνεχίζουμε για καλαμαράκια. (δεν θα μας βλάψουν και κάτι κοκκινωπά μπαρμπουνάκια!)

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Κι όμως, είσαι τόσο λιτή κι αφοπλιστικά ειλικρινής που μ' έφερες κοντά σου κι ένοιωσα εμπιστοσύνη ότι τίποτα imitation .
δεν θα συναντήσω σ' αυτήν τη σελίδα.
Μην ξεχνάς ότι οι επιλογές μας σηματοδοτούν το στίγμα μας .Και η δική σου είναι υπέροχη και εκφράζει το δημόσιο αίσθημα αυθεντικό κι αχρωμάτιστο.
Τι να σου πω ακόμη ? Να σου πω ότι ήδη είναι στη σειρά αναμονής
ανάρτηση για τον ΠΗΓΑΙΜΟ μου, εμπνευσμένη από τους στίχους του Παπαδόπουλου βέβαια με μιαν διαφορετική εκδοχή παρουσίασης .
Και του Νίκου η παρέμβαση που ήταν
η πηγή έμνευσής σου είναι μια συγκλονιστική φωνή ενός νέου ανθρώπου που σαν καμπάνα πρέπει να ηχήσει απ' 'ακρη σ' άκρη στην Ελλάδα .
Την εκτίμησή μου έχετε
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Sophia Kollia είπε...

Η δίοικηση φταίει, που έστειλε μικρό αμάθητο παιδί, χωρίς το γιλέκο κιόλας, σε τέτοια περιοχή.
Κάποιος θα έπρεπε να παραιτηθεί, αλλά στην Ελλάδα αυτή είναι άγνωστη λέξη.
καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Οι σχολιασμοί σου λιτοί μα περιεκτικοί. Με εκφράζουν και μένα απόλυτα. Γράφω για πρώτη φορά αλλά σε διαβάζω συχνά. Νάναι καλά όλα τα παιδιά του κόσμου, σε όποια χώρα κι αν βρίσκονται. Σαν μάνα καταλαβαίνω το πόνο.....

Φωτεινή S είπε...

@Λυγερή,
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

@Σοφία,
καλά τα λες. Ο Λαζόπουλος είπε ένα ωραίο για τις ευθύνες στην Ελλάδα, αλλά δεν μπορώ να το βρω.

@orfia@gmail.com,
σε καλωσορίζω στο "σπιτικό μου" με μια ρακή και καλιτσουνάκια!
Εσύ έχεις "σπιτικ'ο" να σου ανατποδώσω την επίσκεψη?

Ανώνυμος είπε...

Φωτεινή όχι δεν έχω σπιτικό, αλλά περιδιαβαίνω σε γειτονιές και "σπιτικά".. πολυ ζεστά και αξιόλογα και αυτό είναι σαν να είναι δικά μου..!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Είδες....κι' εγώ κι' εσύ είναι που πρέπει να λειτουργήσει εντός μας άτι πολύ δυνατό για να τα καταφέρουμε
Κι' εσύ σήμερα με έκανες να δακρύσω....

Ναι, είναι δικό μας ΚΑΙ αυτό το παιδί, αλλά δεν είδα κανέναν να διαδηλώσει για τα νιάτα και τη λεβεντιά του, το όνειρο που του τσάκισαν, το κορμί που του γάζωσαν...
Αυτοί είμαστε, των παρελάσεων και των επιδείξεων.

Φιλί και Γλαρενιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Και είναι στίχοι που τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Άλλο ένα ευαίσθητο παιδί που έφυγε μόνο του λίγο μεγαλύτερο μιας και δεν άντεχε την κοινωνία των ανθρωποειδών... 20 χρόνια σχεδόν πάνε από τότε, φαντάσου!

Χάρηκα που σε βρήκα

Να είσαι πάντα καλά

Φωτεινή S είπε...

@Γλαρένια μου,
τι να σου πω! Θα μπορούσε να είναι το παιδί μου που δεν πέρασε σε άλλη σχολή στο πανεπιστήμιο και πήγε ατυνομικός για να εξασφαλίσει το χωμί του. Έτσι το είδα.
Φιλί και κρητικές αγκαλιές

@Έκτορα,
καλώς όρισες στο σπιτικό μου.
Nαι, 6 Δεκεμβρίου 1990. Έχω κάνει
εδώ ανάρτηση http://akouoelinikimousiki.blogspot.com/2008/12/blog-post.html

roadartist είπε...

..na sai kala Fwteinoula.. ;)