Στο Ελληνικό καφενείο βρήκα αυτό:
Ένας καθηγητής μου έστειλε ένα mail για να το σχολιάσω :
Σας το στέλνω ασχολίαστο !
Τι να πω στα Παιδιά ;
Μέρες τώρα σκέφτομαι και προβληματίζομε τι θα μπορούσε κάποιος να σας πει κοιτώντας σας στα μάτια.
Να σας πω από την αρχή μια ιστορία μιας ταλαιπωρημένης χώρας που την πολεμάνε αιώνιοι δράκοι και τέρατα και δεν μπορεί να ξεπεράσει τον κακό της εαυτό;
Να σας πω ότι όλα αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό είναι ένα κακό όνειρο που θα το ξεχάσουμε κάπου ανάμεσα στο κουραμπιέ και τι γαλοπούλα;
Από τη μία έχω μία ασυγκράτητη χαρά που σας νιώθω να αντιδράτε να προβληματίζεστε να Ζείτε. Να αφήνετε για λίγο πίσω όλα αυτά που συνήθως γεμίζουν τη ζωή σας και να διατυμπανίζετε τους φόβους σας και τις ανησυχίες σας. Νόμιζα ότι δεν θα το κάνατε ποτέ. Νόμιζα ότι όλοι αυτοί που σας θελαν βουβούς είχαν πετύχει το στόχο τους.
Από την άλλη ανησυχώ, ποιος αγώνας θα μπορέσει να δώσει λύση σε ένα περιβάλλον με ημερομηνία λήξης, σε ένα οικονομικό σύστημα που καταρρέει, σε μία κοινωνία διχασμένη όσο ποτέ, σε ένα αύριο αβέβαιο και μάλλον δύσκολο. Ένας αγώνας δεν μπορεί να είναι απλά μια κραυγή απόγνωσης, πρέπει να συνοδεύεται και από ένα όραμα.
Κι εδώ κάπου είναι που εγώ δεν ξέρω τι να σας πω. Βλέπετε όσο μεγαλώνει κανείς σταματάει να ονειρεύεται και κοιτάει να δει απλά πως θα επιβίωση. Όλοι ξεκινήσαμε με όνειρα, με πρότυπα, με φιλοδοξίες. Όλοι προσπαθήσαμε για το καλύτερο “ατομικό μας” συμφέρον. Και τι κάναμε ; οι περισσότεροι από μας οδηγηθήκαμε σε ένα αδιέξοδο. Για να σας παραδώσουμε με τη σειρά μας ένα ακόμη μονόδρομο που οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο. Μόνο που θα είναι πιο κακοτράχαλος και δύσβατος ο δρόμος σας.
Αν λοιπόν έπρεπε κάτι να σας πω κοιτώντας σας στα μάτια θα σας έλεγα ότι αυτό που πιστεύω ότι πήγε στραβά ήταν ότι αφήσαμε τους εαυτούς μας να γίνουν ανεξάρτητες μονάδες με ατομικό συμφέρον. Άτομα ξεχωριστά με ατομικό αγώνα για την επίτευξη των προσωπικών μας στόχων. Να γίνουμε στελέχη πολυεθνικών, να γίνουμε επιχειρηματίες , να αποκτήσουμε δόξα, χρήμα, φήμη.... να γίνουμε ανικανοποίητοι καταναλωτές.
Και ποίος απέμεινε να φροντίζει την κοινωνία, τη χώρα, τον πλανήτη;
Κάποιος άλλως χωρίς εμάς.
Αυτό το μονοπάτι για να γίνει λεωφόρος, για να αποκτήσει διασταυρώσεις και παρακλάδια, για να έχει ορίζοντα και εναλλακτικές πρέπει να το διασχίσετε όλοι μαζί με αλληλεγγύη. Με έγνοια και φροντίδα για τον διπλανό συνοδοιπόρο.Είδατε, τελικά κι εγώ εξακολουθώ να ονειρεύομαι! Ότι εσείς, τα παιδιά θα χτίσετε ένα καλύτερο κόσμο.. και είναι το πιο όμορφο όνειρο που έχω δει.
Λεωνίδας Ορφανουδάκης
leonidasorf@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου