Το βήμα στα παιδιά μας

Είμαι γεμάτη οργή και θυμό. Αγανάκτηση και φόβο. Να αναλύσω αυτά τα συναισθήματα και τον λόγο ύπαρξής τους; Περιττό. Τα ίδια συναισθήματα αισθάνεται η πλειοψηφία των Ελλήνων τις τελευταίες ώρες-μέρες, οπότε ξέρετε πολύ καλά για τι πράγμα γράφω.
Εκτός βέβαια από τη μάνα που έχασε το παιδί της. Γιατί; ρωτά. Ποιος θα της απαντήσει;
Δεν είμαι καλή στο γραπτό λόγο. Άλλωστε όλοι μιλούν γι' αυτό σήμερα. Όλα τα blogs γράφουν. Και ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους. Εγώ "έκλεψα" το γράμμα κάποιων μαθητών του 6ου Λυκείου Καλλιθέας προς τους βουλευτές και το παραθέτω αυτούσιο. (συγνώμη παιδιά που το γράφω όλο αλλά αυτό δεν κόβεται σε κομμάτια)

Ανοιχτή επιστολή στους κ.κ. βουλευτές

Κύριοι βουλευτές,

Νιώθουμε πως ζούμε σε μια ρημαγμένη Ελλάδα , στην οποία επικρατεί το αίσθημα της ανασφάλειας και του φόβου. Κυριαρχεί η κατάχρηση της εξουσίας και η διαφθορά των φορέων της, όπως και η αδιαφορία των αρμόδιων για βελτίωση αυτής της εικόνας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το θλιβερό γεγονός που συνέβη στις 6-12-2008 με το δεκαπεντάχρονο μαθητή και τον ειδικό φρουρό. Σας ρωτάμε: Αν αυτό το παιδί ήταν δικό σας, ποια θα ήταν η αντίδρασή σας; Τι θα σας προβλημάτιζε; Τι θα σας εξόργιζε;

Εμάς, λοιπόν, αυτό το περιστατικό μάς δημιούργησε μια απέραντη θλίψη, απογοήτευση για τον κόσμο που ζούμε και την ανάγκη να βελτιώσουμε την παρούσα κατάσταση μέσα από μικρές αλλά αξιόλογες προσπάθειες.

Ποιος, όμως, είναι ο υπεύθυνος; Ο άνθρωπος ως μονάδα και κατ' επέκταση ο αστυνομικός που ενήργησε μ'αυτό τον αψυχολόγητο και εξωφρενικό τρόπο, ή το σύνολο της κοινωνίας, δηλαδή εμείς οι έφηβοι και εσείς οι ώριμοι και "πεπαιδευμένοι"ενήλικες; Ρόλος μας και στόχος μας δεν είναι ι να αποδώσουμε ευθύνες και να ταχτούμε υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά αποδεσμευμένοι από μεροληπτικές τοποθετήσεις θα προσπαθήσουμε όσο πιο απλά μπορούμε να σας παρουσιάσουμε τον κόσμο που βλέπουμε με τα δικά μας μάτια.

Ασυδοσία, διαφθορά, έλλειψη σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κατάχρηση εξουσίας, αλλοτρίωση αξιών και αδιαφορία των αρμοδίων είναι ένα ελάχιστο δείγμα της νοσηρής πραγματικότητας που βιώνουμε. Αυτές οι σκέψεις, που κάποιοι τις μεταφράζουν ως φόβους, ανησυχίες, προτερήματα και αδυναμίες, κατακλύζουν το μυαλό μας.

Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο. Ποιο δρόμο πρέπει να διαλέξουμε; Εσείς, τι προτείνετε;Οι πράξεις σας πού μας ωθούν; Στην ατομική και κοινωνική ενεργοποίηση ή στην κοινωνική αναλγησία; Το εκπαιδευτικό σύστημα τις περισσότερες φορές δε μας βοηθά στην επιλογή στάσης ζωής βασισμένης σε αξίες, πράγμα που αποδεικνύεται και από το πρόσφατο συγκλονιστικό περιστατικό. Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας που συντελεί σε εκδηλώσεις παράνομης συμπεριφοράς ισοπεδώνουν την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Συνειδητοποιείτε πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα;Είναι επιτακτική η ανάγκη να αντιμετωπιστεί η παιδεία με την αρμόζουσα σοβαρότητα και αξία, γιατί αποτελεί πηγή τέτοιων σοκαριστικών γεγονότων, τα οποία όμως δεν είναι μεμονωμένα παρά προκύπτουν από μία νοοτροπία και στάση ζωής που απειλεί όλους μας.
Σήμερα ήταν ο δεκαπεντάχρονος μαθητής, αύριο ίσως εμείς και αργότερα, γιατί όχι,και τα δικά σας παιδιά…
Σας ευχαριστούμε

Ομάδα μαθητών 6ου Λυκείου Καλλιθέας
Για τη σύνταξη:

Δενδράκη Α.
Καραλή Ν.
Μελικόκη Β.
Σπυροπούλου Μ.