Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Τα παιδιά φεύγουν

από το σπίτι όταν μεγαλώσουν. Γενικός κανόνας της ζωής.
Μέχρι τώρα δεν μ' άγγιζε αυτό. Τα είχα δίπλα μου, γερά κι ευτυχισμένα.
Τώρα τελευταία αρχίζω να αισθάνομαι ότι το φευγιό τους είναι πολύ κοντά.
Ο μεγάλος ετοιμάζεται για Πανεπιστήμιο κι ο μικρός είναι στην Α' Λυκείου.
Θέλω λοιπόν διαρκώς να τ' αγκαλιάζω για να κρατήσω περισσότερο τη ζεστασιά τους στην καρδιά μου και να τα βγάζω φωτογραφίες, βίντεο κλπ. Βρίσκονται όμως σε μια ηλικία ή φάση
να την πω, που αρνούνται την αποθανάτιση των στιγμών αυτών.
Διαμαρτύρομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.
Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου συμμετείχε ο μικρός μου. Με τη φωτογραφική μου μηχανή τράβηξα την παρέλαση του Πειραματικού Λυκείου Πανεπιστημίου Κρήτης.


12 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αχ, φεύγουν, ναι. Μένουν μέσα μας, δηλαδή, μόνιμοι κάτοικοι.
...Αλλά, ας αφήσω να τα πουν άλλοι, πιο ειδικοί. Έχω καιρό εγώ ακόμα..
Να τα χαίρεσαι, Φωτεινή!

Sophia Kollia είπε...

Συμφωνώ απολύτως. Και μεις πάμε 1 Λυκείου, και σκέφτομαι έτσι.Έρχεται όμως η ώρα που θα πετάξουν ,ελπίζω όχι πολύ μακρυά. Μέχρι και τις νύφες σκέφτομαι...έχω ξεφύγει τελείως...
καληνύχτα

Roadartist είπε...

axxxxxxx δυστυχώς δεν μπορώ να δω το βιντεο, ισως φταιει η συνδεση..θα ξαναπερασω ομως γιατι αυτα δε χανονται!! :)
Οσο για τα αλλα που λες..σαν να ακουω τη μητερα μου.. Αυτο που λενε "ελληνιδες μάνες.." χχααχ να ειστε καλα..γι'αυτο σας αγαπαμε τοσο..Φιλακια γλυκια Φωτεινη!

Φωτεινή S είπε...

@Διονύση,
βλέπω μπαμπάδες με μικρά παιδάκια να τα παίζουν και δακρύζω. Μεγάλωσαν τα δικά μου και δεν έχω άλλες τέτοιες στιγμές. Να χαίρεσαι το (τα) δικά σου όσο μπορείς περισσότερο.

@Σοφία,
Τότε δεν το σκεφτόμουνα. Έλεγα έχω καιρό μπροστά μου. Πέρασε όμως γρήγορα ο άτιμος, ο χρόνος, κια τώρα σκεφτόμαστε και μιλάμε για το ποια πόλη θα μένει κια πόσα λεφτά θα του στέλνουμε το μήνα. Εγώ ΞΕΡΩ πως τουλάχιστον ο μεγάλος θα είναι μακριά μου. Η δουλειά που θέλει να κάνει δεν έχει μέλλον στο Ρέθυμνο, οπότε...
Καληνύχτα

@Roadartist,
δεν είναι τίποτα σπουδαίο το βίντεο. Μια καθαρά προσωπική στιγμή, με ερασιτεχνική εντελώς λήψη, μόνο για να το θυμάμαι εγώ. Θεωρώ βεβαια πως δεν είμαι κλασσική ελληνίδα μάνα αφού ξέρω πως τα παιδιά μου θα φύγουν για άλλες πόλεις. (Δεν το θέλω, αλλά το έχω αποδεχτεί σαν αναγκαίο κακό για το καλό τους)
Φιλάκια γλυκά

δεσποιναριον είπε...

Φευγουν τα παιδακια, ανοιγουν τα φτερα τους και μετα τα καμαρωνουμε. Αλλα κοιτα και πιστεψε με. Αν τωρα εχεις καλη σχεση μαζι τους δε θα φυγουν ποτε. Θα το δεις. Μονο οταν ερθει η ωρα μη σε δω να κλαψουριζεις, θα πεις απλα γεια σου αγορι μου και θα χαμογελας. Ναι;

Ανώνυμος είπε...

κάτι που δεν νιώθαμε, και ίσως η ιδέα μας ευχαριστούσε 'οταν είμαστε παιδιά και κάτι που μας πληγώνει τώρα που έχουμε παιδιά. και όμως κάτι που πρέπει να γίνει

e-ioannis είπε...

Ετσι ειναι αυτα τα πραγματα

Aspa είπε...

Να τους χαίρεσαι και τους δύο… Είχαν πολύ ωραίο βηματισμό όλα τα παιδιά στην παρέλαση, σίγουρα θα καμάρωνες πίσω από τη μηχανή σου! Και του χρόνου…

Φωτεινή S είπε...

@Δεσποινάριον,
ξέρεις εσύ. Πιστεύω πως θα καμαρώνω περισσότερο αν διαπρέπουν μακριά μου παρά να ζουν κοντά μου το μεροδούλι μεροφάι.
Είμαι "κακή" μάνα και τα θέλω παιδιά του κόσμου, ν' ανεβαίνουν ψηλά.
Κλαψουρίσματα ποτέ! Σπρωξιές!

@Εvlahos,
όταν ήμασταν παιδιά δεν σκεφτόμασταν καθόλου την ψυχολογία των γονιών μας. Το καρδιοχτύπι τους αν ήμασταν καλά ή όχι, μια που δεν υπήρχαν και κινητά τότε.

@E-ιωάννη,
έτσι πρέπει να είναι!

@Άσπα,
καλώς όρισες στο μπλόγκ μου.
Σε χαίρομαι με τις μικρές σου και τις καμαρώνω. Εγώ δεν είχα την προνοητικότητα να τα μαζεύω αυτά τα μαργαριτάρια των παιδιών μου. Τώρα προσπαθώ να κερδίσω χρόνο.
Να τα χαίρεσαι κι εσύ τα ζουζουνάκια σου (τις κουκλάρες σου)

Unknown είπε...

Αχ βρε Φωτεινη τι μου κανεις!!!!!Φιλακια

Artanis είπε...

Να τους χάιρεσαι...Αυτή όμως είναι η εξέλιξη...Οι νεοσσοί φτερώνουν και απόμακρύνονται από τη φωλιά...Για τους γονείς όμως, τα παιδιά τους θα είναι πάντα τα μωρά τους...Όπως είναι τα δικά σου για σένα και τα δικά μου για σενα...Όπως ήμασταν εμείς για τους δικούς μας γονείς...

Φωτεινή S είπε...

@Eλευθερία,
τι σου θύμισα? Να είναι καλά τα παιδιά μας κι ας είναι μακριά.
Φιλάκια

@Αρτάνις,
έτσι είναι η ζωή. Τα παιδιά μας κάνουν παιδιά δικά τους κι εμείς ακόμα λέμε ο "μικρός μου" για το παιδί μας που είναι 50 χρονών, ας πούμε. Να χαίρεσαι κι εσύ τα δικά σου βλαστάρια.