7 αλήθειες για μένα

Πέρασαν πολλές μέρες από τότε που η Αrtanis και η Ελευθερία με κάλεσαν να παίξω σ' ένα μπλογκοπαίχνιδο. Διαρκώς στο τρέξιμο, είχα πει πως θα το καθυστερήσω και να τώρα που ήρθε η ώρα του.
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί:
Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag
Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες
Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και link ς προς το blog τους
Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.

Αλήθεια πρώτη: Είμαι πολυλογού. Μην με βλέπετε εδώ που γράφω λίγα λόγια, στην πραγματικότητα δεν με προλαβαίνουν. Πολυβόλο ένα πράγμα. Ειδικά αν βρίσκομαι με άτομο ενδιαφέρον και επίσης πολυλογούδικο, δεν προφταίνει άλλος να σταυρώσει κουβέντα.

Αλήθεια δεύτερη: Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο στην ηλικία μου, κοκκινίζω ακόμα σαν άβγαλτο μαθητούδι όταν με επαινούν ή βρίσκομαι στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Κάτι σαν ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί, να μη με βλέπουν.

Αλήθεια τρίτη: Δίνομαι και παθιάζομαι εύκολα με τα πράγματα που μου αρέσουν. "Ερωτεύομαι" τα χόμπι, τις δραστηριότητες κλπ. Όσο για τους ανθρώπους...πολύ εύκολα γίνομαι χαλί να με πατήσουν. Δεν κρατάω "πισινή", που λέει ο λαός μας, και ως εκ τούτου έχω βρεθεί πολλές φορές προδομένη, πληγωμένη και κλαμμένη. Το ίδιο εύκολα όμως ξεχνάω τα άσχημα, τα αφήνω πίσω και προχωρώ μπροστά κρατώντας μόνο όμορφα πράγματα στην καρδιά μου.

Αλήθεια τέταρτη: Έχω μέσα στη φύση μου το ψάξιμο, την ερώτηση, την έρευνα, το σκάλισμα γενικότερα. Σπούδασα Τοπογράφος μηχανικός, στην πορεία ασχολήθηκα με τα λογιστικά (και χρηματιστηριακά), <δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή για τις επιλογές μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία, προσωπική ή επαγγελματική>, και τώρα τελευταία κατάληξα ότι αν δεν ήμουν αυτό που είμαι, θα μπορούσα να έχω γίνει δημοσιογράφος τύπου Μάγια Τσόκλη ή Σωτήρης Δανέζης.

Αλήθεια πέμπτη: Η φωνή μου είναι δυνατή, διαπεραστική, κληρονομημένη από το σόι του πατέρα μου. Όταν υποστηρίζω, λοιπόν, κάποια άποψη ένθερμα, ανεβάζω τους τόνους λίγο ψηλότερα και δίνω την εντύπωση ότι μαλώνω. Με ακούει βεβαίως όλη η πολυκατοικία, παρόλο που έχουμε, λέει, καλή ηχομόνωση. Υποστηρίζω δε και τις απόψεις μου τόσο έντονα και επίμονα (αφού θεωρώ ότι είναι σωστές), μέχρι να ομολογήσει ο "συνομιλητής" μου ότι δεν τα βγάζει πέρα μαζί μου.

Αλήθεια έκτη: Δεν μπορώ να ζήσω σε μέρος που δεν έχει θάλασσα ή νερό γενικότερα. Θέλω να την βλέπω. Να έχω ανοιχτό ορίζοντα μπροστά μου. Όμως...δεν ξέρω κολύμπι. Μην γελάτε! Είμαι από το Ρέθυμνο αλλά κολύμπι δεν έμαθα ποτέ. Απλώς επιπλέω και μάλιστα στα αβαθή. Μόλις αντιληφθώ ότι δεν πατώνω, πανικοβάλομαι και βρίσκομαι στον πάτο.

Αλήθεια έβδομη: Εκεί που χάνω εντελώς τον εαυτό μου είναι όταν αισθανθώ αδικημένη. Τότε με πιάνει το παράπονο, με βγάζει στο κλάμα (πράγμα που απεχθάνονται οι άντρες ειδικά) και χάνω κάθε έλεγχο. Χάνω το δίκιο μου και δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ούτε στα αυτονόητα.

Αυτό ήταν, το τέλειωσα!
Θα μπορούσα να γράψω και άλλες επτά ή δεκατέσσερις, αλλά μια άλλη φορά.
Τώρα θα κάνω "γλεντζιά". (Έτσι λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά την "κλεψιά" στο παιχνίδι)
Δεν θα καλέσω κανέναν "προσωπικά" να παίξει, όχι γιατί θέλω να σταματήσω το παιχνίδι , αλλά γιατί δεν θέλω να δημιουργήσω σε κανέναν "υποχρέωση" να ανταποκριθεί στην πρόσκλησή μου. Συμμετοχές οικειοθελείς θέλω, αν είναι δυνατόν, όπως,
Καλή της ώρα της Σοφίας, που της άρεσε και έπαιξε χωρίς να την καλέσει κανένας.

Τα λουλούδια χάρισμά σας (από τους δρόμους της πόλης μου)