Ευχαριστώ πολύ!

Είναι μεγάλη η τιμή που μου έκανε η κ.Ελένη Γκίκα που παρουσίασε το ταπεινό μου "σπιτικό" στο διαδίκτυο στο ΕΘΝΟΣ ΑΟΥΤ της Κυριακής 11 Μαΐου.

Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο παρά ένα μεγάλο ευχαριστώ.

(τα παραπάνω λουλούδια, βέβαια, χαρισμένα στην κ.Ελένη Γκίκα)

Το πλήρες κείμενο είναι:

Τη συναντάμε στο http://samafoti.blogspot.com/. Η ιστοσελίδα της έχει τον τίτλο "Ζήσε τη στιγμή", αλλά είναι σύνθετη η δουλειά της. στο προφίλ της υπάρχουν ταυτόχρονα οι ενότητες: Φωτογραφίες (http://fotografiesfotinis.blogspot.com/). Εδώ ακούω ξένη μουσική (http://akouoxenimousiki.blogspot.com/) και Εδώ ακούω ελληνική μουσική ( http://akouoelinikimousiki.blogspot.com/). Φωτεινή S. υπογράφει. Ζει στο Ρέθυμνο και "τα ενδιαφέροντά της τόσα πολλά που δεν χωράνε".

Ο λόγος, όμως, στην ίδια τη Φωτεινή:

Η πορεία μου στον χώρο των μπλογκ ξεκίνησε ανάποδα. Πριν από ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας στο διαδίκτυο «τυχαία», άνοιξα ένα μπλογκ (τόσο εύκολο ήταν). Το θεώρησα σαν ευκαιρία προκειμένου να βοηθήσω έναν φίλο συγγραφέα, τον Νίκο Ντακάκη, να παρουσιάσει τα κείμενά του. Έτσι άνοιξα τις «αθιβολές» athivoles.blogspot.com, ένα στατικό μπλογκ που ανέβαζα πότε πότε τα άρθρα του. Ήμουν τόσο άσχετη, που δεν ήξερα ούτε πώς να βρω άλλα ελληνικά μπλογκ. Όταν, τον Δεκέμβριο 2007, εκδόθηκε το βιβλίο του «Η Αδελφότης των Στεναγμών», στο οποίο συμμετείχα ουσιαστικά, θέλοντας να το προωθήσουμε, μια που αυτό είναι το δυσκολότερο σημείο για την καλή πορεία ενός καινούριου βιβλίου όταν πρόκειται για μη γνωστό συγγραφέα, έπεσα πάνω στον Reader’s diggest κι από κει οδηγήθηκα στο «Κυκλάμινο του βουνού» kiklaminovounou.blogspot.com και την Κατερίνα Σταματίου, συγγραφέα κι αυτή.
Μαζί της (αυτή έχει ήδη δυο χρόνια το μπλογκ της) έκανα τα πρώτα μου βήματα στην μπλογκόσφαιρα. Η ίδια με προέτρεψε ν’ ανοίξω δικό μου μπλογκ, εγώ όμως στην αρχή ήμουν αρνητική. Κινούμενη όμως στον χώρο αυτό είδα πως δεν υπάρχουν μόνο γραπτά εκεί μέσα, αλλά και φωτογραφίες, βίντεο, μουσική, παιχνίδια κλπ. Έτσι πριν από δυο μήνες έστησα το δικό μου «σπίτι» που το ονόμασα «Ζήσε τη στιγμή», με σκοπό ν’ αποτυπώνω πάνω του κάθε τι όμορφο από δω κι ύστερα, μιας κι υπάρχει τόση ασχήμια και δυστυχία γύρω μας. Επειδή όμως είδα και πράγματα που δεν μ’ άρεσαν εκεί μέσα, ξεκίνησα με τον προσωπικό «περιορισμό» πως ό,τι υπάρχει μέσα στο μπλογκ μου πρέπει να είναι τέτοιο που να μην ντρέπομαι να το δουν τα παιδιά μου. Μια αυτολογοκρισία, ας πούμε.
Από τότε μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει η ζωή μου. Προς το καλύτερο; Προς το χειρότερο; Δεν έχω καταλήξει σε τελικό συμπέρασμα ακόμη. Πάντως σίγουρα έχω ενθουσιαστεί με τη νέα τεχνολογία και τη δυνατότητα να βρεις, να μάθεις, να γνωρίσεις νέα πράγματα.
Τι κερδίζω απ’ αυτό; Θυμήθηκα ξανά το παλιό μου χόμπι με τις φωτογραφίες που το ξανάρχισα αφού βρήκα τρόπο να τις αρχειοθετώ και μάλιστα όμορφα και να τις μοιράζομαι με ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. (Τρελαίνονται οι μετρητές όταν ανεβαίνουν φωτογραφίες). Να, ένας άλλος τρόπος λοιπόν να διαφημίζεται ο τόπος μου. Κείμενα, τραγούδια, βίντεο (προσωπικά ή του internet) που μ’ αρέσουν αρχειοθετούνται εύκολα και βρίσκονται εκεί για να έχω τη δυνατότητα να τα διαχειριστώ όπως θέλω και να τα μοιραστώ με όποιον θέλει. Ήρθα και έρχομαι καθημερινά σε επαφή με καινούριους ανθρώπους, αρκετούς αξιολογότατους, που είναι σίγουρο ότι χωρίς το μπλογκ δεν υπήρχε περίπτωση να τους γνωρίσω. Θεωρώ επίσης πως έχω κάνει και μια φιλία ζωής.
Το μόνο αρνητικό μέχρι τώρα είναι πως δεν μου μένει αρκετός ελεύθερος χρόνος για να διαβάζω βιβλία όπως παλαιότερα, μιας κι αυτές οι «κοινωνικές υποχρεώσεις» είναι χρονοβόρες."